HomeErvaringen van vader Bas Jonker
thumb

Ervaringen van vader Bas Jonker

Een blog

Bas Jonker is voorzitter van de centrale cliëntenraad namens familie en vertegenwoordigers, maar ook 'pap' van Alexander. Hij deelt zijn ervaringen die hij als vader met zijn zoon heeft.

Pap

“ Pap" zegt mijn zoon Alexander, die al meer dan tien jaar bij Reinaerde op Dennendal in Den Dolder woont. “Pap", net op een moment dat ik mij ook voel als een bord cornflakes. “Wanneer kom je weer bij mij op bezoek, ik mis je wel." Het beeldbellen is nog niet aangesloten, dus een beeld van hem moet ik er zelf bij verzinnen. Heb ik wel.

“Dat weet ik niet Alexander." Eén van de weinige keren dat ik met mijn mond vol tanden sta. Normaal gesproken heb ik wel een antwoord paraat wanneer mijn zoon zich aankondigt met de klassieker: “ Ik heb nog een vraagje voor jou". En ook al is het antwoord dat ik dan geef voor een buitenstaander niet helemaal helder…. Voor Alexander is het vaak afdoende. Maar deze keer kan ik niets verzinnen. Ruim een maand kan ik hem niet zien en dat voelt slecht. En een belofte kan ik niet doen. Wie wel trouwens. Ik mompel iets in de telefoon waar hij uit op maakt dat zijn vader het echt niet weet. En dan zegt Alexander kalm:“ Je mag helemaal niet komen, pappa". Ik vraag hem voorzichtig wie het hem verboden heeft. Vooral voorzichtig, want net als hij, leg ik mij ook niet gemakkelijk neer bij het eerste het beste verbod. En hij vervolgt: “ Dat mag niet van Rutte, heb ik op TV gezien. En de koning is het met hem eens." Ik antwoord dat ik het ook gehoord heb. “ En daar moet je naar luisteren, naar de koning." Ik ben geen republikein, maar om nu de koning als het opperste gezag zonder slag of stoot te volgen, gaat me iets te ver. Vandaag blijft het bij deze gedachte en zeg tegen Alexander dat ik het heel erg met hem eens ben. Na deze instemming zegt Alexander dat hij het wel jammer vindt. Ik reageer daar zo neutraal mogelijk op door hem gelijk te geven. Aan de vraag hoe hij zich voelt, kom ik gelukkig niet toe. Hij legt mij uitvoerig uit dat hij het Corona-nieuws op de TV volgt, dat een belangrijk deel dagbesteding naar de woning is gehaald en dat hij 's ochtends tijd genoeg krijgt om nog voor het ontbijt een half uurtje in bad te zitten. Niet dat Alexander gevoel voor tijd heeft trouwens. En er zijn twee konijnen in de tuin gekomen en hij heeft de taak op zich genomen om deze viervoeters in recordtijd handtam te maken. Hij zegt dat het al bijna gelukt is. “ Hoe de konijnen heten", wil ik van hem weten. Dat vindt hij wel een kinderachtige vraag. “De kleinste is wit dus heet Blacky en de donkerbruine dat is cornflakes".

Complimenten voor de begeleiders die het Engels wel machtig zijn. Volgende week gaan we beeldbellen en dan hoop ik dat ik de namen van de konijnen heb onthouden.