Bas Jonker is voorzitter van de centrale cliëntenraad namens familie en vertegenwoordigers, maar ook 'pap' van Alexander. Hij deelt zijn ervaringen die hij als vader met zijn zoon heeft.
Na het beeldbellen, mag ik dan eindelijk op gepaste afstand op bezoek bij Alexander op Dennendal. De toegestane wandeling op het terrein en op anderhalve meter (ver)loopt goed. Hij verschijnt met een knalrood geverfde kuif. De achterkant van zijn haar is oranje, kennelijk ga je van beeldbellen roesten.
Alexander vertelt mij tijdens de wandeling over zijn al dagen geleden ontsnapte konijn Thomas (formerly known as Blacky). Na vijf minuten ziet hij plotseling Thomas zitten onder een frisgroene heester. Een konijn vangen in het bos of op een open veldje is al een kunst op zich, maar met anderhalve meter afstand houden, toch mogelijk?
Volgens Alexander wel en wij halen er hulptroepen bij. Het is lunchtijd en dus kiezen een paar begeleiders ervoor om de sigaret buiten in te ruilen voor een klopjacht. Voorzien van een wit laken, geruite theedoeken en een kommetje konijnenvoer, wordt een aanslag gedaan op de conditie van eenieder. Er ontstaan strategische plannen, er worden praktische aanpassingen aan het terrein gedaan (tuintafels die tactisch omgelegd worden) en er zijn duidelijke commando’s van Alexander. Hij ontpopt zich als een ware aanvalsleider en dirigeert zijn troepen vakkundig door de struiken en over de paden. Het is nog steeds lunchtijd. Toch haken een paar begeleiders af; de dienst roept of de conditie is ontoereikend. De klopjacht dreigt te mislukken.
Ik kan Alexander ervan overtuigen dat Thomas óók moe is en even met rust gelaten moet worden, wijzend op het uithijgende konijn onder een ontluikende rozenstruik.
“We moeten Thomas helpen, pap, want hij kan ’s nachts gepakt worden door roofvogels of vossen.“ Ik knik bezorgd. Hoe vang je een duif? Eigenlijk heel simpel: je loopt naar de duif toe, legt zout op zijn staart en pakt hem op.
Alexander kent die grap ook en zegt dat hij gewoon even met Thomas gaat praten. Hij sluipt voorzichtig dichterbij en fluistert tegen het heftig schokkende konijntje: “Ik kom je helpen Thomas, ik breng je weer naar huis, kom maar met mij mee.” Het konijn spitst zijn oren en Alexander pakt hem rustig op. In triomf brengt hij de verloren zoon terug naar het hok bij zijn woning.
Ik vraag hem om Thomas deze week ook een rode kuif te geven en een oranje achterkant. Alexander lacht en zegt dat het beter is om het hok eindelijk eens goed dicht te timmeren. Voor mij hoeft dat niet, ik wil volgende week weer.