Ongeveer een maand na binnenkomst startte ik met de opleiding die Reinaerde aanbiedt op MBO Utrecht. Dit deed ik omdat ik nog niet in het bezit was van een zorgdiploma, maar nu wel! Begin maart dit jaar was de diploma-uitreiking van mijn klas. En weet je waar deze plaatsvond? Bij Fort WKU! Ik neem je graag mee naar deze bijzondere dag...”
“Vanaf het moment dat de deelnemers (zo noemen wij cliënten) wisten dat de diploma-uitreiking op het fort zou zijn, vroegen sommigen bijna dagelijks of ze die dag mochten werken. Ze wilden er zó graag bij zijn. ‘Is de taxi al geregeld?’ ‘Heb je echt genoeg mensen, Michiel?’ ‘En krijg je dan zo’n hoed op waarmee je mag gooien aan het einde?’ Ook dit soort vragen werden regelmatig gesteld, om wat zekerheid te krijgen over dit spannende evenement.
De dag zelf voelde ik aan alles dat er wat verrassends stond te gebeuren. Door al het gefluister in de wandelgangen wist ik het stiekem bijna zeker. En ja hoor; een uurtje voordat mijn klasgenoten kwamen, mocht ik mee naar de grote zaal en werd ik in het zonnetje gezet door alle deelnemers, collega-begeleiders (mag ik nu officieel zeggen) en oud-collega’s.
Ze deelden zelfs een filmpje met de meest geweldige felicitaties, maakten speciaal voor mij een bank in de werkplaats én een van de deelnemers oefende wekenlang om voor mij een liedje te zingen. Echt fantastisch!”
“Als ik er weer aan terugdenk, word ik enorm gelukkig. Niet alleen van de gedachte aan die dag, maar vooral door alle moeite die iedereen nam om iets voor een ander te doen. Want dat is precies wat het fort (en dan meteen Reinaerde) zo bijzonder maakt. Dit soort dingen gebeuren hier namelijk regelmatig.
Ik voel mij altijd gevleid wanneer mensen in mijn omgeving zeggen dat dit werk echt iets voor mij is. Maar waarom weet ik eigenlijk niet zo goed. Misschien wel omdat ik trots ben om in de zorg te mogen werken en omdat ik zo blij kan worden van iets betekenen voor een ander.”
“Maar mijn meest bijzondere moment tot nu toe? Dat is toch de trouwerij van twee deelnemers op het fort. Wat een mooie dag was dat. Of eigenlijk moet ik zeggen ‘dagen’. Want vanaf een half jaar vóór de bruiloft werd op elke werkdag genoemd hoeveel nachtjes slapen het nog was. Toen het aftellen er eindelijk op zat, genoten ze zo die dag.
Wat zagen ze er stralend uit. En jeetje, wat was het spannend voor ze! Ook een beetje voor mij trouwens. Want zo’n twee maanden vóór de trouwerij vroeg de toekomstige bruid (op de foto rechts van mij) of ik wilde speechen op haar bruiloft… Joh, ik wist even niet wat ik moest zeggen, maar ja dat wilde ik zeker! Ik voelde mij enorm vereerd.”
“Natuurlijk is het werken in de zorg niet altijd rozengeur en maneschijn. In de afgelopen jaren, nog voordat ik bij het fort kwam, waren er bijvoorbeeld veel wisselingen qua begeleiders. Dit was soms goed te merken bij deelnemers. Er was onrust en er werd wel eens gevraagd of de huidige begeleiding wel zou blijven werken bij het fort.
Ook in de tijd dat ik hier werk, waren er wisselingen en de onrust die dat met zich meebracht is groot. Collega’s werden ziek, wisselden van baan of vertrokken helaas noodgedwongen vanwege kostenbesparingen. Gelukkig is dat inmiddels alweer even geleden.”
“Momenteel hebben wij een klein en vast team en is de rust gelukkig wedergekeerd. Je merkt aan de deelnemers dat zij zich comfortabel en vertrouwd voelen. Ze weten bij wie ze terechtkunnen en wat ze aan ons hebben.
Dit geeft mij een flink gevoel van waardering en dat ik er toe doe. Een gevoel dat ik net zo hard nodig heb als alle deelnemers die op het fort werken. Net als ik willen zij voelen dat ze erbij horen in de maatschappij. Dat is precies waar we het met z’n allen voor doen!”
Raakte jij geïnspireerd door het verhaal van Michiel? Houd onze website en socialmediakanalen dan goed in de gaten en klets maandelijks bij met onze collega’s! Of neem alvast een kijkje op onze werkenbij-website. Wie weet mag jij binnenkort ook speechen op een bruiloft!