Op de werkvloer kan het soms behoorlijk krap zijn, qua personeel. Dat maakt dat ik vanavond meedraai op een woonlocatie. Samen met de vaste collega van dienst doen we alles wat nodig is. Dat wil zeggen: de collega stuurt mij aan en ik doe wat ik kan.
Na bijna dertig jaar ervaring op verschillende woningen zou je denken ‘Twee vingers in je neus en gaan, Koko!’ Nou, mooi niet.”
“Er hangt een grote, dikke spoorbaan door de hele woning. Met allerlei wissels en sporen naar de kamers van de bewoners. Ik heb het over de tillift: een onmisbare begeleider, met accu-ondersteuning en oerkracht. Met het juiste certificaat op zak mag ik deze ‘collega’ om hulp vragen en het zware werk aan haar overlaten.
Terwijl ik quasinonchalant en ietwat onwennig mijn ‘collega’ voor mij uitduw vraag ik: ‘Nou, wie wil er door mij geholpen worden’? Sjoerd, een flinke kerel in een indrukwekkende EL-RO (elektrische rolstoel) draait behendig mijn kant op, kijkt over het randje van zijn bril en vraagt: ‘Kan jij dat wel? Heb je dat al eerder gedaan?’”
Lees ook: Bijkletsen met Koko: “Appeltje schillen”
“Met een twinkeling in mijn ogen, die verraad dat ik het ook nog niet zeker weet, antwoord ik: “Nou, ik heb mijn papiertje en oefende al een paar keer, maar jij zal mij ook moeten helpen hoor. Als ik het fout doe, zeg het dan direct”. Sjoerd kijkt me nog eens goed aan en stemt in. ‘Volgens mij ben je een aardige kerel en kan je het wel. Ik help je.’
Mijn collega (die van vlees en bloed) is in de buurt en komt aanlopen met de BHV-koffer. ‘Hier Sjoerd, hou die maar vast bij je. Ik vind je een held!’ ‘Nou Superman, ga je gang, Lois Lane is stand-by’, zegt ze tegen mij. ‘Wel zelf de botten oprapen, hè?’ Sjoerd moet lachen en steekt zijn arm als een volleerde held in de lucht: ‘Ja Superman, ga je gang!'
“Met mijn tong iets tussen mijn tanden van pure concentratie maak ik de band vast. Klik, klik, klik, klik. Ik doe nog een laatste check en til Sjoerd heel langzaam uit zijn EL-RO. Terwijl hij een paar centimeter boven zijn stoel zweeft, merk ik op hoe ook de elektrische rolstoel mee omhoog veert.
‘Ahumderumdrum’, mompelt Sjoerd. ‘Zou je nog even de stoelriem willen losmaken?’ ‘Tuurlijk’, antwoord ik zo nonchalant mogelijk, hoewel ik me ook een beetje schuldbewust voel. Tot mijn verrassing moet Sjoerd lachen. ‘Je bent niet de eerste die mijn EL-RO probeert mee te tillen, hoor.’
"Eenmaal in de badkamer soppen en poetsen we alles wat schoon moet worden tot mijn collega binnenkomt. ‘Lekker bezig mannen, maar niet zo’. Sjoerd en ik zijn ons van geen kwaad bewust en kijken haar vragend aan.
Met een paar ferme trappen pompt ze de douchebrancard op de juiste werkhoogte. ‘Dan kan je morgen ook weer komen, slimpie.’ Ze helpt me gelijk even met het incontinentiemateriaal. ‘Ook dat is niet moeilijk, als je maar weet hoe het moet’, zegt ze terwijl ze mijn eerste poging in de prullenbak knikkert.
Als Sjoerd geknipt, gewassen en geschoren is, leg ik hem behoedzaam in zijn bed. Dat wil zeggen: de tillift legt hem in zijn bed en ik stuur terwijl Sjoerd aanwijzingen geeft. ‘Een stukje omhoog, iets naar voren, beetje kantelen, ho niet zo ver, zakken maar’. Terwijl ik hem voorzichtig laat zakken, zie ik dat zijn been scheef hangt. Als ik hem verder zou laten zakken, wordt het been dubbelgevouwen onder zijn gewicht. Gevaar zit in een klein hoekje.
Aan het einde van mijn dienst tel ik mijn zegeningen. Alle bewoners zijn veilig en schadevrij in bed beland. De EHBO-koffer hangt weer op zijn plek én ik leerde vanavond een heleboel. Maar of ik op dit gebied al net zo’n held ben als mijn collega’s… Neuh, dat geef ik nog even de tijd!”
Raakte jij geïnspireerd door het verhaal van Koko? Houd onze website en socialmediakanalen dan goed in de gaten en klets maandelijks bij met onze collega’s! Of neem alvast een kijkje op onze werkenbij-website. Wie weet ben jij binnenkort wel Sjoerds Superman!