“Als het Sinterklaasavondje is geweest, bezoek ik een woning bij Reinaerde De Heygraeff en maak ik natuurlijk een praatje met de cliënten. Daar knap ik altijd van op. In zijn luie stoel zit Daan, een grote kerel met flinke handen. Hij houdt met veel interesse een tijdschrift vast en “leest” aandachtig de bladzijden. Zodra hij een bladzijde heeft gelezen, scheurt hij hem uit en gooit hem van zich af.
‘Ha vriend, lekker aan het lezen?’ vraag ik. Daan kan niet praten, maar hij houdt blij de volgende bladzijde voor zijn ogen, scheurt hem af en draait hem naar mij toe. Zijn ogen twinkelen, want op de foto staat Koningin Máxima. En daar is Daan nou net een beetje verliefd op.”
“Al plagend neem ik de foto aan. ‘Oeehhhh, is dat jouw liefje? Wat een knapperd zeg!’ Meestal wil hij dan het papier weer terug, maar deze keer verschijnt er een nog grotere grijns op zijn gezicht. Dan doet hij een graai naast zijn stoel, en met een grote plof “springt” Siepie bij hem op schoot.
De woning van Daan is met Sinterklaas uitgebreid met zes nieuwe, pluchen bewoners: drie katten en drie hondjes. Gitzwart, lekker zacht, heerlijk warm en zéér knuffelbaar. Nu komen de andere cliënten er ook bij. “Kijk Koko, ik heb een hondje!” roept iemand trots.
Takkie wordt ondersteboven en dubbelgevouwen langs mijn wang gehaald, en nu ben ook ik een beetje verliefd. “Oooohhhh,” roep ik. “Wat zijn ze lieeeeffff!” En de cliënten beamen dat met luid geblaf en gemiauw.”
“De volgende avond ben ik opnieuw aan het werk als specialistisch begeleider. Deze keer zorg ik vooral voor Annabel. Het gaat niet zo lekker met haar, en we begeleiden haar vooral op haar kamer. We bieden haar nabijheid en door spelletjes met haar te doen, een puzzeltje te leggen of liedjes te zingen heb je een fijne ingang.
Moet je net mij hebben… een puzzeltje, oké, een spelletje, alla, ik doe het. Maar zingen? Dat is zeg maar niet zo mijn ding. Maar ja, ik ben er niet voor mezelf. Ik zet een dvd’tje op. Annabel springt op en roept: “Dansen!”
Nou, als je mij nóg meer uit mijn comfortzone wil hebben… Ze pakt mijn handen vast, wiebelt met haar billen de ene kant op en slingert haar hoofd de andere kant op. Hand in hand dansen we in haar kamer. “Rondje,” zegt ze, terwijl ze mijn arm optilt en als een volleerd ballerina onder mijn arm doordraait.”
“Alle schroom valt van me af. Terwijl Annabel vrolijk ronddraait, geniet ik met volle teugen van dit blije moment. En dan begint het liedje “In De Maneschijn”. Het brengt herinneringen terug aan een andere cliënt, die het liedje eindeloos wilde herhalen.
YouTube op repeat en met zijn tong uit zijn mond deed hij alle bewegingen mee die bij het liedje horen. Hij kon er geen genoeg van krijgen. Annabel kent de gebaren ook een beetje en samen zingen we uit volle borst mee. Wat kan mij het schelen? Er is hier toch niemand, denk ik nog.
Maar dan – terwijl Annabel het volgende rondje draait – kijk ik uit het raam en zie ik in de maneschijn (het licht van de lantaarnpaal) twee collega’s voorbij lopen. Ze moeten heel hard lachen. Ze draaien zich nog even om en maken lachend het gebaar van een hartje. Eventjes genoten ze mee van dit mooie moment, dat toch ook mijn dag maakte.”
“Soms vraagt het leven om even uit je comfortzone te stappen. Of het nou gaat om dansen met Annabel of zingen terwijl je denkt dat niemand kijkt – juist in die momenten ontstaat de magie. Het zijn deze kleine, onverwachte momenten van verbinding die je laten zien waar het echt om draait. Misschien is dat wel de grootste les van deze tijd van het jaar!”
Ook Koko’s collega en specialistisch begeleider Albert Meurs zit goed in de kerstsfeer!
Raakte jij geïnspireerd door het verhaal van Koko? Houd onze website en socialmediakanalen dan goed in de gaten en klets maandelijks bij met onze collega’s! Of neem alvast een kijkje op onze werkenbij-website. Wie weet dans jij binnenkort ook samen met Annabel!