Koko: “In februari was mijn eerste werkdag bij Reinaerde, op de Heygraeff. En ik kan je zeggen; dat is best spannend. Niet dat ik onbekend ben met mensen met een beperking, helemaal niet zelfs. Alleen ben ik na 29 jaar bij een andere organisatie nu in de wereld van Reinaerde gestapt. Nieuwe mensen, nieuwe gewoontes, nieuwe ‘regels’.
Ik werd, uiteraard, vriendelijk ontvangen; welkomstpakket, bloemetje, rondleiding en veel handen schudden. Na een week duizelde het me van alle nieuwe namen en gezichten, maar dat hoort er allemaal bij. Het lukt nog niet helemaal om alles te onthouden en wie kan je daar nou beter bij helpen dan de cliënten?”
“Ik mocht gelijk al mee voor ‘een rondje Hens’: een wandeling rond de zwemplas bij de buren met de rolstoelers en collega’s. En later sloot ik even aan bij de dagbeleving en raakte ik in gesprek met een cliënt, die ik vanaf nu Jacintha noem. Zij zit in een grote rolstoel en stelde zichzelf voor “Ik ben Jacintha en ik ga appels schillen”. Ik neem haar even goed in me op en denk: Nou, dat is nog een hele uitdaging, Jacintha. Haar vingers staan enigszins gekromd in haar handpalm en bewegen, ja hoe zal ik het zeggen… niet al te makkelijk.
“Wat knap van jou, dat jij dat kan! Waarvoor ga je de appels gebruiken?” Jacintha kijkt blij terug en na wat aarzelen vertelt ze dat ze naar het restaurant gaat om de appels te schillen. De begeleider van Jacintha komt er even bij staan en ziet mijn onderzoekende blik. Ze lacht en zegt: “Kijk Koko, zo doen we dat” en pakt een heel handig apparaatje uit de tas van Jacintha. “Ja”, zegt Jacintha nu ook. “Zo doe ik dat, en dan maken ze appeltaart”. “Wow”, reageer ik en ik stel haar de brutale vraag of ik ook mee mag appels schillen. “Tuurlijk”.”
“Samen gaan we op pad naar het restaurant waar we een mesje, bak en zak met appels krijgen. Het is vandaag extra fijn dat er iemand mee kon, want de begeleider van het restaurant moest dringend ergens anders zijn en nu kan het appels schillen toch doorgaan.
Ik prik de appels op het apparaatje, Jacintha draait de appels in het rond en automatisch glijdt het mesje over de appel en verwijdert het jasje. Eenmaal geschild moeten ze nog in kleine stukjes en dat is dan weer mijn taak. Jacintha vertelt dat ze volgende week een taart nodig heeft als er bezoek voor haar komt. Die gaat ze bestellen bij het restaurant, zodat ze haar eigen appeltaart kan serveren aan haar bezoek.”
“We keuvelen zo wat verder tot het koffietijd is. Hiervoor heeft Jacintha een hele mooie en doeltreffende oplossing: een bidon. Het drinken gaat haar niet zo makkelijk af, maar met de bidon kan zij dit toch zelfstandig. “Latte Macchiato mevrouw?”, vraag ik. “Of liever een Lungo'tje? Espresso misschien? Decaf wellicht? Havermelk, Pure Black? Zegt u het maar hoor”. Jacintha hoort aan mijn gekke stemmetje dat er toneel gespeeld wordt, maar kijkt me toch enigszins peilend aan. Ze begint te lachen en antwoordt: “Cappuccino alstublieft, met een zoetje”. “Maar natuurlijk me-vroouww", antwoord ik en met een licht knikje door de knieën vertrek ik voor de koffie.
Weer terug blijkt de bidon stuk. Het tuitje blijft niet openstaan waardoor de koffie er niet uit kan. Met een andere beker lukt het drinken gelukkig alsnog, maar ik kijk nog eens goed naar de bidon. Repareren kan ik hem niet, maar het valt me op dat het een echte Reinaerde-bidon is. Je zou denken dat er daarvan nog wel wat exemplaren bestaan, dus vraag ik aan Jacintha wie mogelijk nog een bidon over heeft. Een gefocuste, diep nadenkende blik en korte stilte volgen, maar dan roept ze: “Alie, van de Balie”. Die naam zegt me wel wat, maar hoe zat het ook alweer? Jacintha wijst naar de receptie en dan valt ook bij mij het kwartje.”
“Alie van de balie is de receptioniste en weet, zoals receptionistes (m/v) eigen is, overal antwoord op. Nadat we de stukjes appel inleverden, verplaatsten we ons richting de receptie. Jacintha laat Alie de bidon zien en ik leg uit dat hij stuk is. Alie heeft zo 1,2,3 geen bidon, maar zegt al snel: “Maandag zie ik iemand die er nog wel eens één kan hebben. Ik ga het vragen en je hoort van mij”.
Na het weekeinde loop ik tegen de lunch even langs bij Jacintha en ja hoor. Alie van de balie heeft het gefixt. Er zijn twee nieuwe bidons voor Jacintha gebracht en nu kan ze weer even vooruit. “Lungootje? Pure Black?”, begin ik mijn grap. Maar nog voordat ik deze kan afmaken, zegt Jacintha al: “Cappuccino, dat weet je nu toch wel?” Ik herpak mij vlug: “Maar natuurlijk mevrouw”. En ik realiseer mij dat er weer iets op mijn te onthouden-lijstje is bijgekomen. Misschien toch maar eens aan Alie vragen hoe zij dat nu allemaal onthoudt…”
Raakte jij geïnspireerd door het verhaal van Koko? Houd onze website en socialmediakanalen dan goed in de gaten en klets maandelijks bij met onze collega’s! Of neem alvast een kijkje op onze werkenbij-website. Wie weet schil jij binnenkort ook een appeltje met Jacintha!