“Werken in de gehandicaptenzorg is prachtig. Maar er zijn ook momenten waarop de mooie kanten van het vak overschaduwd worden. Momenten waarop je als begeleider niet alleen zorgt, maar ook beschermt — jezelf, je collega’s, en de cliënt. Agressie is namelijk weleens een deel van de realiteit.
Verbale uitbarstingen, dreigementen, soms zelfs fysieke aanvallen; daarmee leren omgaan is geen keuze, maar noodzaak. Woorden kunnen hard aankomen als ze persoonlijk worden, en intimidatie voel je ook in een blik, een houding, een ondertoon.
En dan is er nog racisme en grensoverschrijdend gedrag — opmerkingen die niets te maken hebben met jouw rol als zorgverlener, maar die jou als mens wél kunnen raken. Je probeert professioneel te blijven, maar je bent ook maar mens. Soms breekt het door, en voel je het zelfs nog als je thuis bent. Toch, als je de veerkracht hebt om door te gaan, leer je niet alleen van de moeilijkheden, maar ook van hoe je ermee omgaat.”
“De verhalen van cliënten raken ook. Veel mensen in de gehandicaptenzorg dragen, naast hun dagelijkse zorgen, een zware rugzak vol trauma's, verkeerde keuzes of een onveilige jeugd. Wanneer je hen begeleidt, neem je (on)bewust iets van hun verleden mee. Je helpt vanuit je hart, maar soms bots je ook op je eigen grenzen. Als begeleider leer je hier een balans in te vinden.”
“De intensiteit van de zorg lijkt soms zelfs mee te bewegen met de seizoenen. De winter brengt duisternis — letterlijk én figuurlijk. Rond de feestdagen wordt de eenzaamheid tastbaarder, prikkelbaarheid ligt op de loer. Het zijn momenten waarop mensen nog sterker voelen wat ze missen.
In de zomer lijkt de wereld op te leven. De zon schijnt, mensen zijn buiten, er is meer levendigheid. Maar diezelfde energie zorgt ook voor extra prikkels: drukte, warmte, onrust, soms alcoholgebruik. Spanningen kunnen dan net iets sneller oplopen. Het belangrijkste is alert blijven en grenzen stellen, want de sfeer kan in een oogwenk omslaan.”
“En dan is er het beleid. Geschreven vanuit de beste intenties, maar in de praktijk niet altijd passend bij de realiteit van de werkvloer: dat wat het team of de cliënt écht nodig heeft. Soms duurt het te lang voordat veranderingen plaatsvinden. Soms sluit het beleid simpelweg niet aan. En toch werk je door, met wat je hebt. Dat maakt het soms net een beetje lastiger.”
“Werken in de zorg voelt soms als een achtbaan. Er zijn ritten die soepel verlopen, dagen waarop je thuiskomt met een lach en voldoening. Maar er zijn ook diepe dalen, waarin je je afvraagt wanneer het weer lichter wordt. Je weet nooit precies hoe lang de rit duurt, of wat de volgende bocht brengt.
Toch blijf je. Niet omdat het van je verwacht wordt, maar omdat je weet dat jouw werk ertoe doet. Omdat er mensen zijn die niemand anders hebben dan jou. Dáár ligt de kracht van zorg: in blijven staan, juist als het schuurt. Omdat achter al die rauwheid, achter de moeilijke momenten, de essentie ligt: echte verbinding, echte betekenis. En dat is, ondanks alles, de kern van zorg.”
Blijf jij staan net als Jorick? Ook als het schuurt? Dan ontmoeten we jou graag! Houd onze website en socialmediakanalen goed in de gaten en klets maandelijks bij met onze collega’s. Of neem alvast een kijkje op onze werkenbij-website!