Reinaerde Atelier de Loeff is een van de locaties waar ik graag af en toe werk. Het ligt midden in het centrum van Utrecht, dus met vijf minuutjes fietsen ben ik er al. Terwijl ik onderweg nog worstel met mijn ochtendhumeur en snak naar een sterke, zwarte kop koffie, verdwijnen die gevoelens direct zodra ik de atelierdeur open.
Mijn aankomst gaat niet onopgemerkt. “Hallo, kan ik u helpen?”, “Wie bent u?”, “Voor wie komt u”’ – de cliënten houden alles scherp in de gaten. Hoewel er soms een vleugje achterdocht in hun vragen schuilt, verraadt die brede glimlach dat ze blij zijn om mij te zien. “Oh, kom je hier werken? Yes!”
Lees ook: Bijkletsen met Celine: “Nieuw, maar direct thuis in de zorg”
Op de tekening zie je Vrouwtje Theelepel. Ik kende haar niet, maar ze blijkt een geliefd kinderboekpersonage te zijn. Esther vindt haar fantastisch. Ze krimpt namelijk op onvoorspelbare momenten tot de grootte van de gouden theelepel die ze om haar hals draagt. Dit zorgt voor allerlei komische en spannende situaties.
Esther wordt blij van Vrouwtje Theelepel en dus maakte ze een tekening van haar. “Voor jou,” zei ze met stralende ogen. Toen ik haar bedankte en complimenteerde vroeg ze hoe ik eigenlijk heet. “Celine, ik hou van jou!” zei ze terug. Zo snel kan het blijkbaar gaan. “Nu al?” reageerde ik lachend. “Ik vind jou ook lief, Esther.”
Nadat ik de tekening veilig in mijn laptoptas opborg, richtte ik mijn aandacht weer op mijn werk. Ondertussen help ik ook de begeleiders met hun socialmediakanalen en website. Wat voor hen soms een enorme klus lijkt, is voor mij vaak een kleine moeite. Mijn creativiteit krijgt sowieso een boost in deze omgeving. En mijn concentratie verbetert dankzij de klassieke muziek die speelt, terwijl collega’s ontspanningsoefeningen doen met de cliënten.
Ali doet niet mee; hij maakt kaarsen in het atelier. Maar hij is wel nieuwsgierig en komt even kennismaken. Zijn verschijning maakt mij direct vrolijk, en ik zocht toevallig nog een pakkend beeld voor de website van Atelier de Loeff. Hij aarzelde geen moment toen ik vroeg of hij op de foto wilde. "Tuurlijk!" zei hij enthousiast en poseerde vol trots. Terug op mijn werkplek was de muziek veranderd naar een up-tempo genre en iedereen danste alsof niemand keek!
Inmiddels werk ik hier dus al ruim een halfjaar, maar ik blijf mijn ogen uitkijken. Teamleden zeggen dat ik dingen zie die zij door jarenlange ervaring misschien niet meer opmerken. Wat voor hen vanzelfsprekend is, kan mij ontzettend verrassen. Ze moedigen mij aan om me te blijven laten raken door de mensen die ik ontmoet. Ik hoop dat ik dat ook blijf doen, want die puurheid is uniek. Deze carrièreswitch heeft me niet alleen professioneel, maar ook persoonlijk verrijkt.
Overigens wil ik niet te rooskleurig overkomen. Ik begrijp dat ik maar een klein percentage van het totaal zie. En zelfs dan merk je af en toe onenigheid tussen cliënten of moeten begeleiders soms duidelijke grenzen stellen om de rust te bewaren. En oh, er is trouwens één groot nadeel; als je bij Reinaerde wil werken op de Koningin Wilhelminalaan in Utrecht, moet je wél van slappe tosti’s houden.
Want elke keer als ik een tosti wil maken in de keuken, staat Mo al klaar om mij te helpen. “Laat mij maar,” zegt hij dan. Mo is behulpzaam, vriendelijk én bovenal supersnel. Nog voordat de kaas kan smelten, ligt het brood al op mijn bord. “Heerlijk Mo, bedankt!” zeg ik elke keer weer. De tosti is niet zoals ik ‘m graag zie, maar de liefdevolle bereiding maakt veel goed.
Raakte jij geïnspireerd door het verhaal van Celine? Houd onze website en socialmediakanalen dan goed in de gaten en klets maandelijks bij met onze collega’s! Of neem alvast een kijkje op onze werkenbij-website. Wie weet maakt Esther binnenkort een tekening voor jou!